شیوه مدیریتی امام جواد(ع) مبتنی بر رفق و مدارا بود

به گزارش روابط عمومی حوزه علمیه خواهران گلستان، خانم مریم علیجانی در سلسله جلسات معرفتی که از سوی موسسه آموزش عالی حوزوی الزهرا(سلام‌الله‌علیها) گرگان با حضور شماری از طلاب برگزار شد، به بحث پیرامون «تجلی آیات در سیره امام جواد(علیه‌السلام)» پرداخت و گفت: قرآن کریم در زندگی و شخصیت امام جواد(علیه‌السلام) تجلی کرده و همراهی همیشگی ایشان با قرآن کریم و تمسک به آن، درس‌های بسیار زیادی برای بشریت به ارمغان دارد.

وی افزود: در بررسی سیره امام جواد(علیه‌السلام) و تمسک ایشان به قرآن کریم، تقوای شدیدی پیش گرفتند تا حدی که به تقی معروف شدند، لذا مشخصه اصلی امام نهم(علیه‌السلام) صفت «تقی» و به معنی شدت تقوا و پرهیزگاری است، البته این کلمه در مورد حضرت یحیی(علیه‌السلام) در آیه ۱۳ سوره مریم نیز بکار برده شده است.

مبلغ فعال موسسه آموزش عالی حوزوی الزهرا(سلام‌الله‌علیها) گرگان در تعریف حقیقت تقوا گفت: تقوا درجات و مراتبی دارد که مرتبه عالی آن عبارت است از خویشتن‌داری در برابر آنچه قلب آدمی را به خود مشغول ساخته و از حق منصرف می‌کند و تقوا در هر کاری مناسب با خود آن کار است.

خانم علیجانی در پاسخ به این سوال که «چرا امام جواد(علیه‌السلام) به عنوان یک فرد متقی معروف شده»، خاطرنشان کرد: امام جواد(علیه‌السلام) در کودکی به امامت رسید و وجود فرقه‌ها و نحله‌های کلامی مختلف و تشتت آرا و مکاتب متعدد نیازمند برخورد معقولانه و به دور از برخورد و حساسیت بود و چون بسیاری از کتب یونانی و ایرانی به عربی ترجمه شده و علوم زیادی از قبل آن بین مردم منتشر شده بود، اگر امام تقوا پیشه نمی کرد حفظ تشیع و پیشبرد اهداف شیعه و امامان معصوم(علیهم‌السلام) از بین می‌رفت.

وی با اشاره به این مطلب که «با توجه به اینکه تقوا در هر کاری مناسب با خود آن کار است»، اضافه کرد: امام جواد(علیه‌السلام) در تعریف دیگری در مورد تقوا می فرمایند: «هر کس بی نیازی خویش را از خداوند بخواهد، مردم محتاج او خواهند شد و هر که تقوای الهی داشته باشد، محبوب مردم گردد هرچند آنان نخواهند»؛ لذا با توجه به این تعریف شیوه مدیریتی امام جواد(علیه‌السلام) در دوران امامت، مبتنی بر رفق و مدارا با خلفای عباسی جهت پیشبرد و حفظ تشیع بود.

استاد حوزه توضیح داد: در تعریف دیگری امام(علیه‌السلام) می فرمایند: «خداوند متعال انسان را به واسطه تقوا از حوادثی که عقل نجات از آن را بعید ندارد، حفظ کرده و به سبب تقوا آنچه را که نمی بیند و نسبت به آن ناآگاه است، آگاه می‌کند»؛ لذا با توجه به این تعریف و آنچه از سیره حضرت بدست می‌آید، ایشان حتی در مناظرات به گونه‌ای عمل می‌کرد که دستگاه خلافت و دانشمندان اهل سنت تحریک نشوند و با تکیه بر قرآن و علم و دانش خویش به سوالات آنان پاسخ می‌داد.