یکی از نفیس ترین میراث های حضرت فاطمه(س) خطبه فدکیه است

به گزارش روابط عمومی حوزه علمیه خواهران گلستان، خانم لیلا کابوسی در ویژه برنامه شهادت حضرت فاطمه(س) که با حضور بانوان مدیریت حوزه علمیه خواهران این استان برگزار شد، بیان کرد: حضرت فاطمه(س) الگوی کامل و جامع برای تمام انسان‌ها است، زیرا وجود نوراني ایشان امتيازات فراواني دارد كه در غير انبياء و ائمه اطهار(عليهم السلام) يافت نمی شود.

وی در ادامه با اشاره به فرازهایی از خطبه فدکیه، آن را خطبه‌ای تربیتی معرفی کرد و افزود: انگيزه قيام و اقدام حضرت فاطمه(س) از ایراد خطبه، تعليم، تدريس، مناظره سياسي و حضور در صحنه به منظور استرداد خلافت و فدك بود.

معاون فرهنگی حوزه علمیه خواهران گلستان با مقايسه خطبه حضرت فاطمه(س) با نهج‏البلاغه، توضیح داد: خطبه فدکیه از نظر فصاحت، بلاغت و شیوایی محتوا همطراز با خطبه های امام علی(ع) است که سرشار از مضامین معارفی همچون؛ توحید، نبوت، امامت، عظمت قرآن و غیره بوده و به عنوان یکی از نفیس ترین میراث های حضرت فاطمه(س) به شمار می‌آید.

کابوسی با بیان اینکه الگوبرداری از سبک و سیره حضرت فاطمه‌(س) نیازمند شناخت و معرفت نسبت به ویژگی های اخلاقی، منش‌ها و کنش‌ها و حتی واکنش‌های‌ ایشان است، خاطرنشان کرد: حضرت زهرا(س) از نظر قرآن، انسان کاملی است که شیوه و سیره ایشان بر مدار حق می‌باشد؛ بر این اساس، زندگی آن حضرت باید سرمشق قرار گیرد.

وی حضرت فاطمه(س) را از حجت‌های الهی بر بندگان معرفی کرد و افزود: حضرت(س) با اینکه امام معصوم یا پیامبر نیستند، ولی سخن ایشان حجت است؛ زیرا خداوند آن بانوی بزرگوار را به علم لدنی و عصمت در قول و فعل و تقریر ستوده است؛ لذا سخن حضرت فاطمه(س) برای هر انسان مسلمانی حجت بوده و ‌باید از قول، فعل و تقریر ایشان به عنوان سنت الهی پیروی کند.

مبلغ حوزه، با اشاره به آیه 33 سوره احزاب، عصمت فاطمی را از فضایل حضرت زهرا(س) برشمرد و تشریح کرد: حضرت فاطمه(س) از جمله اهل بیت پیامبر(علیهم‌السلام)است که اراده الهى بر پاکى و عصمت او از هر نوع آلودگى تعلّق گرفته است.

کابوسی در ادامه مباحث خود، برخی از ویژگی های شخصیتی حضرت فاطمه(س) را برشمرد و چگونه زیستن، نحوه معاشرت با همسر و فرزندان، سامان بخشی به امور خانه و زندگی و شخصیت بخشی به فرزندان را از آن جمله دانست.

معاون فرهنگی حوزه علمیه خواهران گلستان ادامه داد: حضرت زهرا(س) در راستای محبت و مهرورزی به فرزندان، از همان آغاز کودکی، عبادت و پرستش خداوند متعال را در روح و روان آنان تثبیت کرده و از همان ابتدا به فرزندان خود، علم آموخت و آنان را برای کسب معارف و تشویق در فراگیری، آماده می کردند.